Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ουμβέρτος Β΄ του Βιενουά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ουμβέρτος Β΄ του Βιενουά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Humbert II de Viennois (Γαλλικά)
Γέννηση1312[1][2]
Λα Τουρ-ντυ-Πεν
Θάνατος22  Μαΐου 1355
Παρίσι
Τόπος ταφήςΠαρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία[3]
Θρησκευτικό τάγμαΤάγμα των Δομινικανών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαθολικός ιερέας
Οικογένεια
ΣύζυγοςMarie des Baux
ΓονείςΙωάννης Β΄ του Βιενουά και Βεατρίκη της Ουγγαρίας
ΑδέλφιαΓκιγκ Η΄ του Βιενουά
ΟικογένειαΟικογένεια ντε Λα Τουρ ντυ Πεν
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαTitular Patriarch of Alexandria (1351–1355)[4]
αποστολικός διαχειριστής (από 1352)[4]
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Η μεγάλη σφραγίδα του Ουμβέρτου Β΄.

Ο Ουμβέρτος Β΄, γαλλ.: Humbert II de la Tour-du-Pin (1312 – 4 Μαΐου 1355) από τον Οίκο του Λα Τουρ-ντυ-Πεν ήταν κόμης του Βιενουά από το 1333 έως τις 16 Ιουλίου 1349. Ήταν ο τελευταίος κόμης, πριν ο τίτλος περιέλθει στο Γαλλικό στέμμα, για να απονέμεται στον εκάστοτε διάδοχο.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν γιος του Ιωάννη Β΄ κόμη του Βιενουά και της Bεατρίκης των Καπετιδών-Ανζού, κόρης του Καρόλου- Μαρτέλου τιτουλάριου βασιλιά της Ουγγαρίας. [5] Για τους συγχρόνους, ήταν ανίκανος στη διακυβέρνηση και υπερβολικός στον τρόπο ζωής του, χωρίς το πολεμικό σφρίγος του αδελφού του. Πέρασε τη νεότητά του στη Νάπολη απολαμβάνοντας τις αισθητικές απολαύσεις του ιταλικού 14ου αι. [6] Το επόμενη Αυλή του στο Μποβουάρ-αν-Ρογιάν είχε τη φήμη της υπερβολής. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Ουμβέρτος Β΄ δεν ήταν περιπλανώμενος, μετακινούμενος συνεχώς από το ένα κάστρο της κομητείας στο άλλο, προτιμώντας να εγκατασταθεί στο Μπωβουάρ. Εξάντλησε το ταμείο του, αντί να θεσπίσει καταπιεστικούς φόρους.

Πόλεμος και πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ο Ουμβέρτος Β΄ κληρονόμησε το Βιενουά μετά το τέλος του αδελφού του Γκιγκ Η΄ το 1333, ήταν σε πόλεμο με τον Aίμωνα κόμη της Σαβοΐας. Μέσα σε έναν χρόνο, ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας μπόρεσε να συνάψει ανακωχή μεταξύ του Βιενουά και της Σαβοΐας. [7] Το 1333 ο Λουδοβίκος Δ΄ της Γερμανίας προσπάθησε να αντιμετωπίσει τη Γαλλική επιρροή στην περιοχή και πρόσφερε στον Ουμβέρτο το βασίλειο της Αρλ, μία ευκαιρία να αποκτήσει πλήρη εξουσία στη Σαβοΐα, την Προβηγκία και τις γύρω περιοχές. Ο Ουμβέρτος Β΄ ήταν απρόθυμος να αναλάβει το στέμμα και τη σύγκρουση που θα ακολουθούσε με όλους γύρω του, έτσι αρνήθηκε. Στη συνέχεια, ο Ουμβέρτος Β΄ βρέθηκε ολοένα και περισσότερο οικονομικά εξαρτημένος από τον Φίλιππο ΣΤ΄. [8]

Ο Ουμβέρτος Β΄ ήταν νυμφευμένος με τη Μαρία του Μπω, ανιψιά του Ροβέρτου βασιλιά της Νάπολης από την αδελφή του Bεατρίκη. [9] Ο μόνος γιος του Ουμβέρτου Α΄, Aνδρέας, απεβίωσε σε ηλικία δύο ετών, τον Οκτώβριο του 1335. Μέχρι το 1337 ο Ουμβέρτος Β΄ σχεδίαζε να παραχωρήσει την κληρονομιά του. Πρώτα πρόσφερε το Βιενουά στον Ροβέρτο, στον οποίο δεν άρεσαν οι όροι. [10] Το 1339, λόγω των αυξανόμενων οικονομικών δυσκολιών, έκανε μία απογραφή των υπαρχόντων του, με την ελπίδα να τα πουλήσει στον πάπα Βενέδικτο ΙΒ΄.

Τον Μάιο του 1345 ο Ουμβέρτος Α΄ έφυγε από τη Μασσαλία οδηγώντας έναν παπικό στόλο, που κάλεσε ο πάπας Κλήμης ΣΤ΄. Η Β΄ Σταυροφορία για τη Σμύρνη ήταν κατά των Αϊδινιδών. Είχε σκοπό να βοηθήσει το ανακαταληφθέν Φραγκικό λιμάνι της Σμύρνης και να αντεπιτεθεί σε μία επίθεση που έγινε τον Ιανουάριο του 1345 -κατά τη διάρκεια μίας περιόδου εκεχειρίας- από την Τουρκική φρουρά εναντίον των Χριστιανών που προσκυνούσαν στον κατεδαφισμένο καθεδρικό ναό. Ενώ έπλεε ο στόλος του, δέχτηκε επίθεση από Γενουάτες κοντά στη Ρόδο. Του ζητήθηκε επίσης από τη Βενετία να παρέμβη στη σύγκρουση μεταξύ Μπαρτολομέου Ζακαρία και Γκουλιέλμας Παλαβιτσίνι για τη μαρκιωνία της Bοδονίτσας. Η μάχη του Ουμβέρτου Β΄ για τον έλεγχο της Σμύρνης το 1346 οδήγησε σε 55 χρόνια χριστιανικής κυριαρχίας στην πόλη. Κατά τη διάρκεια της διοίκησής του, ίδρυσε το αδελφικό Τάγμα της Αγίας Αικατερίνης. [11]

Η γυναίκα του Ουμβέρτου Β΄ απεβίωσε γύρω στις αρχές του 1347, λίγο πριν αυτός επιστρέψει από τη σταυροφορία. [12] Καθώς επέστρεφε, ενώθηκε με τους μαρκήσιους Ιωάννη Β΄ του Μομφερράτου και Θωμά Β΄ του Σαλούτσο στον αγώνα τους εναντίον τής διαδόχου τού Ροβέρτου, βασίλισσας Ιωάννας Α΄ της Νάπολης, η οποία υποστηρίχθηκε από τη Σαβοΐα. Όταν ο πάπας Κλήμης ΣΤ΄ έφερε τις δύο πλευρές σε διαπραγματεύσεις, οι όροι περιελάμβαναν την πιθανότητα ο Ουμβέρτος Β΄ να νυμφευτεί τη Λευκή της Σαβοΐας, αν και αυτό δεν κατέληξε σε συμφωνία. [13]

Η προγραμματισμένη πώληση στον πάπα κατέρρευσε, αλλά ο Ουμβέρτος Β΄ κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει μία πώληση στον Φίλιππο ΣΤ΄ της Γαλλίας το 1349 για 400.000 εκύ και ετήσια πρόσοδο. Για να διατηρηθεί όμως η κυριαρχία του Βιενουά, η πώληση αναφέρθηκε ως «μεταβίβαση». Προκειμένου να αποφευχθεί η εκκρεμότητα του τίτλου ή η ενσωμάτωσή του σε άλλον κυρίαρχο, ο Ουμβέρτος Β΄ θέσπισε το «Καταστατικό του Βιενουά», σύμφωνα με το οποίο η κομητεία του Βιενουά απαλλασσόταν από πολλούς φόρους και επιβαρύνσεις. Αυτό το καταστατικό αποτέλεσε αντικείμενο πολλών κοινοβουλευτικών συζητήσεων σε επαρχιακό επίπεδο, καθώς οι τοπικοί ηγέτες προσπάθησαν να υπερασπιστούν την αυτονομία και τα προνόμιά τους έναντι του κράτους.

Εκκλησιαστική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος του Ουμβέρτου Β΄ στη μονή των Ιακωβίνων της οδού Σαιν-Ζακ, στο Παρίσι.

Αφού παραχώρησε τα εδάφη του, ο Ομβέρτος Β΄ εισήλθε στο Δομινικανό Τάγμα και έγινε Λατίνος Πατριάρχης Αλεξανδρείας μέσα σε δύο χρόνια. Χειροτόνησε τον Ροδόλφο του Σισέ (Chissé) ως επίσκοπο της Γκρενόμπλ το 1351. [14] Με αυτούς τους τελευταίους τίτλους καταγράφεται το τέλος του σε έναν κατάλογο τεθνεώτων του Βωβέρ. Αποβίωσε στο Κλερμόν-αν-Ωβέρν, σε ηλικία 43 ετών το 1355. Τάφηκε στην κατεδαφισμένη πιά εκκλησία της Μονής των Ιακωβίνων στο Παρίσι.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ουμβέρτος Β΄ ήταν νυμφευμένος με τη Μαρία του Μπω, ανιψιά του Ροβέρτου βασιλιά της Νάπολης από την αδελφή του Bεατρίκη. [9] Ο μόνος γιος του Ουμβέρτου Α΄, Aνδρέας, απεβίωσε σε ηλικία δύο ετών, τον Οκτώβριο του 1335.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 136023436. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Faceted Application of Subject Terminology. 486847. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. humbert. Ανακτήθηκε στις 22  Οκτωβρίου 2020.
  4. ↑ 4,0 4,1 humbert.
  5. ↑ Georgiou 2017, σελ. 158.
  6. ↑ Cox 1967, σελ. 25-26.
  7. ↑ Cox 1967, σελ. 23-24.
  8. ↑ Cox 1967, σελ. 25-27.
  9. ↑ 9,0 9,1 Cox 1967, σελ. 26.
  10. ↑ Cox 1967, σελ. 27-30.
  11. ↑ Atiya, Aziz Suryal (1938). The Crusade in the Later Middle Ages. London: Methuen. σελίδες 301–318. ; cited in Boulton, D'Arcy Jonathan Dacre (1987). The Knights of the Crown: The Monarchical Orders of Knighthood in Later Medieval Europe, 1325-1520. Boydell Press. σελ. 177, fn.27. ISBN 9780851157955. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2016. 
  12. ↑ Cox 1967, σελ. 61.
  13. ↑ Cox 1967, σελ. 67-68.
  14. ↑ Cheney 1935, σελ. 165.

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cheney, C. R. (Apr 1935). «The Diocese of Grenoble in the Fourteenth Century». Speculum 10 (2). doi:10.2307/2849463. 
  • Cox, Eugene L. (1967). The Green Count of Savoy. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. 
  • Georgiou, Constantinos (2017). «Ordinavi armatam sancte unionis: Clement VI's Sermon on the Dauphin Humbert II of Viennois's Leadership of the Christian Armada against the Turks, 1345». Στο: Kedar. Crusades. 15. Routledge. 
  • Setton, The Papacy and the Levant (1204-1571), τόμ. 1 (Philadelphia, 1976), Κεφάλαιο 10, «Clement VI, Humbert and end of the crusade to Smyrna, 1345-52», pp. 195–223.
  • Miller, W. " The Marquisate of Boudonitza (1204-1414) ." Journal of Hellenic Studies, Vol. 28, 1908, σελ. 234–249.
  • Cawley, Charles, Medieval Lands Project: Nobility of the Kingdom of Burgundy., Foundation for Medieval Genealogy 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ουμβέρτος_Β΄_του_Βιενουά&oldid=10390683"